Ik had wilde plannen. Afreizen naar Wales, Cornwall, Yorkshire zelf misschien. Zoveel prachtige plekken om te zien, zoveel mensen te ontmoeten. Avonturen die ongeduldig wachten om mijn reislust te vervullen. Ik sla mijn kamp op in Box, wassen en internet zijn een eerste levensbehoefte geworden. Daarna eens kijken waar de volgende rit naar toe gaat.

Ik bleef. Tien dagen gingen voorbij en ik ging nergens heen. Nou ja, ik ging wandelen, naar de kroeg, uit eten. Boodschappen doen, ritjes maken in de omgeving, of gewoon lekker rommelen in en om het huis. Weggedroomd op muziek en verhalen in mijn hoofd.  I heb gedanst met de koeien, gezongen met de schapen. Gelachen met vrienden en vreemden. Maar ik ben mijn comfortablee Box niet uitgeweest.

Nu is de tijd gekomen om af te reizen richting het zuiden voor een nieuw festival avontuur. I heb er zin in, maar zie op tegen het vertrek. Hoe bruut klinkt ineens de zin: Buiten je Box denken. Kan ik neit gewoon nog even blijven, alstublieft? Deze Box is groot genoeg om nog een tijdje in te blijven, op de groei gemaakt.

De lucht van WIltshire is grauw en grijs op de dag van mijn vertrek. Is het de lucht, of ben ik het die een traan wil laten voor dit afscheid. I troost me met de prettige gedachte van het prettige weerzien met deze (te) gekke plek over een ruime week. En ik negeer vakkundig de wetenschap dat het nog maar enkele weken duurt. Voor het definitieve afscheid, ga ik nog lekker een tijdje in mijn Box spelen.