Treed binnen in de botanische tuin. De grootste overdekte tropische tuin van de wereld. Mijn kans om de jungle te bezoeken zonder de UK te verlaten. Moet ik me insmeren met Deet? Neem ik mijn kapmes mee?

I parkeer mijn motor naast het verzamelpunt voor rolstoelen. Nee, ik denk niet dat ik de kapmes nodig heb. Wat goed dat ook de minder validen onder ons de jungle kunnen ervaren. En ouderen, gezinnen met veel kinderen, tassen en buggy’s, of honden. Ze zijn er allemaal, in grote getalen. Net als vlasbaardige studenten en toegewijde medewerkers die er alert op zijn dat je niet verdwaald of ergens terecht komt waar je niet hoort te zijn.

Zoals verwacht is het in de imposante koepel warm en vochtig. Gevuld met enorme palmbomen, prachtige bloemen en hier en daar koddige vogeltjes. In de verte het geluid van een waterval. De ogen samengeknepen adem ik diep in en stel ik me de uren lange vlucht en aansluitende tocht in de 4×4 voor die me naar dit verborgen stukje paradijs brachten.

“Mama, ik wil een ijsje, het is hier heet!” Een klein meisje rent gillend over het smalle bruggetje over de mangrove. Ze kan er niet invallen, want het is goed afgezet met touwhekken. Net als de rest van de 40 minuten durende wandeling door deze jungle.

Laat ik naar boven gaan, kijken of ik ergens over het groen kan uitkijken. Het duurt even voor ik er ben. Niet omdat het ver is, maar de oudere man voor mij loopt tergend traag, om zich heen kijkend leeft hij in zijn eigen jungle en is zich niet bewust van de rij achter hem. Ik ben blij dat hij het naar zijn zin heeft. Ik heb geen haast. Ik bedoel, kijk eens naar deze prachtige geel met roze bloemen. En de vrouw ervoor die haar Canon camera er zowat in duwt om de perfecte foto te maken. Of de man ernaast die dat met zijn iPad ook probeert te doen.

Ik heb zin in avontuur. Ik volg de bordjes naar het uitkijkpunt. Ik zie het al zweven boven mij helemaal in het puntje van de koepel. Er zijn niet veel mensen daar. Fijn. Ik klim omhoog, tot ik bij een deur kom met een bordje er op: ‘Uitkijkpunt gesloten in verband met hoge temperatuur’. Werkelijk?

De inrichtingstrap naar beneden heeft een bordje dat mij vriendelijk informeert dat de treden van deze trap ongelijk zijn. Aan de brug over het water hangt een bordje dat zegt dat het schuim op het water niet slecht is. En een bordje vertelt me dat ik een laptop kan winnen als ik een foto tweet met een bepaalde hashtag. Nooduitgangen zijn overal. Dat weet ik omdat er veel bordjes zijn die me daarop wijzen tussen de bordjes die vertellen waar je bent, de bordjes die vertellen wat je ziet en de bordjes die vertellen welke kant je vervolgens op moet gaan. Oh, en het bordje dat me vraagt om een donatie om dit alle mogelijk te maken.

Uitgang. Toiletten, winkels en een enorme kantine wachten mij na mijn tropische tocht, want avontuur maakt hongerig en gewillig om geld uit te geven. I neem een koffie en een Blueberry Muffin. Ik ga zitten en aanschouw. Ik vind het initiatief geweldig. De met zorg aangelegde tuinen, de bijzondere planten, het educatieve aspect, de achterliggende filosofie. Bewonderenswaardig. Maar toch klopt er iets niet. Ze spiegelen een jungle voor die geen jungle is.

We worden tot op het bot beschermd. We worden vermaakt en begeleid van begin tot eind. Goed doorvoed en gehydrateerd, gedirigeerd, onderwezen, uitgelegd, beschermd tegen ongelukken. Er is geen ruimte om te verdwalen en de weg terug te vinden; om over een rand te leunen en te voelen dat je voorzichtig moet zijn om niet in de afgrond te vallen; om verwonderd te kijken en te leren door te zien, aan te raken, uit te proberen, jezelf zeer te doen, te falen; om een tijdje alleen te zitten en in de ziel van een boom of bloem te staren of een dier in de ogen te kijken. Zijn deze bezoekers levend? Weten ze dat ze bestaan, voelen ze dat ze leven?

Is dit onze tuin van Eden? De vraag die blijft hangen: Is er een gekoelde koepel ergens in Ecuador of Botswana, die de gecultiveerde ontworpen natuur van het westen tentoonstelt en mensen laat proeven van de genetisch gemodificeerd voedsel uit blik? Waarschuwing: Kan sporen van echt leven bevatten. Ik denk dat de inheemse bevolking verwonderlijk om ons zou lachen…