“Heel leuk zo’n blog over reizen, weg van huis gaan en het onbekende,” zegt een vriend, “maar jij reist naar allemaal bekende plaatsen waar je al geweest bent.”

Eh ja… Ik sta met mijn mond vol tanden. “Dat is waar,” antwoord ik bedenkelijk. Oei, de voeten waarmee ik mijn eerste prille blog-stapjes zet, worden nu al vakkundig onder mij vandaan geveegd, nog voor ik goed en wel op pad ben. Waar ben ik aan begonnen? “Maar het gaat meer om het van huis zijn…” opper ik nog tevergeefs.

Ik denk – gelukkig – de rest van de dag niet meer aan de opmerking. Totdat ik een ei sta te bakken voor een gemakzuchtige avondmaaltijd. Vanuit pure willekeur koersen mijn gedachten naar Lelystad, mijn geboortestad. Het eerste deel van mijn reis ben ik genoodzaakt in Nederland te blijven vanwege werk. Niets zo handig om dan in je ouderlijk huis te verblijven. Lekker makkelijk. Ik ga dus eigenlijk terug naar mijn roots, denk ik achteloos, daar waar de basis gelegd is.
Ik schrik me rot! Ineens is er een patroon, een verhaal, een verband – mijn schrijfwerk begint vruchten af te werpen, ik begin overal verhalen en betekenissen in te zien! -.

Het klopt helemaal. Hij heeft gelijk. Ik ga op reis langs bekende plekken. In Nederland, Frankrijk en Engeland. Ik ben er allemaal al geweest, ik kom er allemaal graag, het is allemaal bekend terrein. En ze betekenen allemaal iets anders voor me. Ik besef me dat mijn voorheen praktische reisplan super-chronologisch is in een soort meta-versie van het woord. Een reis door mijn eigen leven in drie maanden. Ik bezoek net als Scrooge mijn verleden, heden en mogelijke toekomst om er iets te leren over mezelf en de wereld. Flits boem! Ik bevind me in mijn eigen zomerse versie van Dicken’s A Christmas Carol. Het wordt bijna eng… Kan ik nog gewoon ‘op vakantie’?

Eh nee… De reis is stiekem al lang begonnen.