Gezeik
In april 2017 kreeg ik de diagnose Baarmoederhalskanker. Op 5 mei 2017 werd de Nationale bevrijdingsdag ook mijn eigen bevrijdingsdag: ik kreeg een Radicale Hysterectomie. Via onder andere facebook hield ik mijn netwerk op de hoogte van het herstel. Enkele van deze zeer persoonlijke updates acht ik waardig om op deze site toe te voegen.
23 mei
Ik hoor het mezelf nog zeggen na het intakegesprek daags na de diagnose. “Als ik er met de complicatie ‘problemen bij het plassen’ verder helemaal vanaf ben, teken ik ervoor.” Want dan zou ik na de operatie kankervrij zijn. Ik zou niet bestraald hoeven worden, of aan de chemo. Ik zou weer verder kunnen met mijn leven.
Nu kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Sinds ik thuis ben – een kleine twee weken, nee, dat is nog niks, gun je zelf de tijd! – draait de wereld vooral om het plasprotocol: drinken, drinken, drinken en dan iedere twee uur, of vaker als het moet, naar de wc. Spontaan plassen en de restjes met een oefening er uit duwen: benen in alle hoeken 90 graden, polsen boven het schaambeen op de blaas, naar voren leunen, adem in, bekkenbodem los, en oh ja, vergeet vooral niet te ontspannen.
Iedere vier uur het residu aftappen via het slangetje dat tussen het schaamhaar uit mijn buik steekt. Wat ik ook plas, duw, adem en ontspan, hoeveel er ook al dan niet uit komt, steevast tap ik nog 330 ml af. Dat mogen er maar 100 zijn.
In alle opzichten van het herstel zijn er verbeteringen, behalve hier. Tijdens de 2,5 uur die ik dagelijks op het toilet zit, kijk ik heimelijk rond om te zien waar Mephisto vanuit een hoekje gniffelend toekijkt. Heb ik met de woorden ‘daar teken ik voor’ een pact met de duivel gesloten? Is daar in deze tijden van juridificering niet een dichtgetimmerd contract in drievoud voor nodig? Kan ik hier nog onderuit, of komt de kanker dan gewoon terug?
Momentje, ik moet even plassen.