Nacontrole

In april 2017 kreeg ik de diagnose Baarmoederhalskanker. Op 5 mei 2017 werd de Nationale bevrijdingsdag ook mijn eigen bevrijdingsdag: ik kreeg een Radicale Hysterectomie. Via onder andere facebook hield ik mijn netwerk op de hoogte van het herstel. Enkele van deze zeer persoonlijke updates acht ik waardig om op deze site toe te voegen. 

21 jun 2017

‘Hoe gaat het?’ vraagt m’n arts met de Gouden Handen. Ik begin direct te huilen.
‘Goed, maar dit’, snotter ik terwijl ik op m’n betraande gezicht wijs. Ik huil al drie dagen om alles en niets.
‘Nu het fysiek beter gaat, komen de emoties los, dat gebeurt eigenlijk altijd’, stelt ze me gerust.
Ik herstel volgens protocol. Dat vind ik dan wel weer fijn. Ik vertel hoe het verder fysiek gaat en stel de vragen die over de afgelopen weken opborrelden. Ze beantwoordt ze uitvoerig: waar mn eierstokken nu zitten, hoe mn schede eigenlijk is dichtgemaakt (‘Plat of in een tuutje?’ ‘Plat, als een chipszak’) en hoe het nou precies zit met dat HPV-virus. En wat ik kan verwachten van de nacontrole. Wat controleer je dan eigenlijk?
‘Ik zal het direct en eerlijk zeggen…’
Daar hou ik van.
‘…eigenlijk zijn de nacontroles redelijk zinloos. We kunnen niet veel zien. Als het namelijk zichtbaar voor ons wordt zul je ook al klachten hebben.’
Ja, logisch. Toch lijkt het me fijn eens in de zoveel tijd ‘gezien’ te worden.
De klacht vaginaal bloedverlies is een primaire waarschuwing om alert op te blijven. Het treft, daar heb ik al twee weken last van, niet veel, wel bloed.
Gelukkig is het zeer waarschijnlijk nu nog gewoon onderdeel van het genezingsproces.
Ik mag nog niet zwemmen of seksen en over twee weken wil ze me nog eens zien.
Tot die tijd huil, heel en geniet ik verder van dat ik er nog ben.
Zo gaat het.