Ontdane organen

In april 2017 kreeg ik de diagnose Baarmoederhalskanker. Op 5 mei 2017 werd de Nationale bevrijdingsdag ook mijn eigen bevrijdingsdag: ik kreeg een Radicale Hysterectomie. Via onder andere facebook hield ik mijn netwerk op de hoogte van het herstel. Enkele van deze zeer persoonlijke updates acht ik waardig om op deze site toe te voegen. 

20 mei 2017

Twaalf dagen na de operatie durf ik voor het eerst met bewuste aandacht naar de wond te gaan. Tot dit moment was ik bijstaander van een lijf dat de regie heeft in haar eigen overleven. Het enige wat ik kon doen is blind volgen. Nu de pijnstillers mijn lijf uit zijn en ik me meer ontspan, heb ik ook de moed om voorbij de fysieke ongemakken naar mijn lijf te luisteren.
Ik adem rustig in en uit en voel als eerst het leven, ik ben er nog. Dan leg ik mijn hand op de wat dikke en gevoelige plek naast mijn navel, en ik stuur mijn aandacht er heen. De plek vind het fijn. Ik gniffel om deze vreemde gewaarwording.
Ik til mijn hand op en beweeg richting de wond, een mooie goed genezende rechtlijnig litteken in wording van mijn schaambeen tot net onder mijn navel. Mijn hand zweeft er boven, het kost moeite hem neer te leggen.
Ik adem rustig en diep in en uit en laat mijn hand langzaam zakken. Zodra ze de wond bedekt stromen de tranen over mijn wangen. Deze plek heeft zeer. Geen pijn, maar zeer. Verward. Ontdaan. Verdrietig. Ik huil de tranen van de wond.
Ik schrik er van. Dat ik als persoon door een wirwar van emoties moet gaan in dit proces is me duidelijk, maar dat mijn organen afzonderlijk ook ontdaan zijn is een nieuw gegeven. Hallo lijf.