Het is van de zotte. Ik kijk nooit sport, maar vandaag staat de TV aan en kijk ik het WK Triathlon dat zich afspeelt in Rotterdam. Dat wil ik ook. Een triathlon voltooien. Het verlangen is al latent aanwezig geweest sinds ik in mijn jonge sportievere jaren een keer achter elkaar skate, zwom in buitenwater en weer naar huis rende. En daar bleef het lange tijd bij.

Toen was ik fit. Nu verre van. Sinds een jaar zwem ik weer en brandt het verlangen naar de triathlon vuriger dan ooit tevoren. Bijna had ik me ingeschreven voor de 8^e triathlon in thuisstad Zaandam. Ik zwom goed, wandelde lange afstanden, was redelijk fit, had er zin in. Tot de diagnose baarmoederhalskanker roet in het eten gooide. Een zware operatie en vier maanden herstel verder; ik zwem sinds drie weken weer mondjesmaat en langer dan drie kilometer wandelen is al een beproeving. Hoe kan ik ooit rennen of fietsen, laat staan achter elkaar?

En toch wil ik het doen, nu meer dan ooit. Uit optimisme – of wanhoop? – kocht ik als toeschouwer van de lokale triathlon die ik had willen doen, een trisuit. Het begin is er. Volgend jaar misschien en anders zeker in 2019.  Ik ga het doen. Ik moet het doen.