Schilderij

In april 2017 kreeg ik de diagnose Baarmoederhalskanker. Op 5 mei 2017 werd de Nationale bevrijdingsdag ook mijn eigen bevrijdingsdag: ik kreeg een Radicale Hysterectomie. Via onder andere facebook hield ik mijn netwerk op de hoogte van het herstel. Enkele van deze zeer persoonlijke updates acht ik waardig om op deze site toe te voegen. 

9 jul 2017

Aan het plafond boven de gyneacologische stoel van mijn arts met de Gouden Handen hangt een schilderij van Cezanne. Om je ogen ergens op te richten terwijl de eendebek in je intieme deel verdwijnt. Het is attent en nutteloos tegelijkertijd. Ik zie niks, ik voel alles. Net als het schilderij is de sensatie duaal: prettig en eng op het zelfde moment. Het is gevoelig en wetende dat er een wond bovenin zit die bovendien nog steeds een beetje bloed heb ik liever geen ‘toestand’ daar beneden. Maar ook is het fijn om te merken dat het nog best wel hetzelfde voelt als voor de ingreep. Een hand in je binnenste, voelt nog steeds als een hand in je binnenste. Dat is dan weer geruststellend.
Penetratie mag niet. Seks wel. Masturbatie dus ook. Ik heb het nog niet eerder gedurfd. Na drie celibataire maanden hebben mijn dromen nog maar één thema. Het triggert de nieuwsgierigheid. Zou ik nog kunnen klaarkomen? Eens moet dit moment komen. Dus waarom niet nu. Alleen, want dit is eerst iets tussen mij en mezelf, niet van anderen.
Het lukt. Alles functioneert naar behoren. Een opluchting. En, daar is de dubbelzinnigheid weer, ook schrik. Er zit een gat in mijn orgasme. Het golft aan de oppervlakte en in de diepte is het stil. Niet eerder heb ik daadwerkelijk gevoeld dat ik geen baarmoeder meer heb. Waar ik voorheen nooit echt persé bewust was van de samentrekkende bewegingen van de baarmoedermond tijdens een orgasme zit nu een duidelijke leegte. Als een schilderij waarvan een deel is weg gegumd.
Ik kijk nooit meer hetzelfde naar Cezanne.