Eight beds I have slept in so far. And in all houses I’ve felt welcome and comfortable. All beds slept well. I didn’t need much time to get used to the sounds of the house and the street, to the daily routines and household habits of my hosts.
Acht bedden heb ik beslapen dusver. En in alle huizen heb ik me welkom en op mijn gemak gevoeld. In alle bedden heb ik goed geslapen. Ik had niet lang nodig om te wennen aan de geluiden van het huis en de straat, aan de dagritmes en huiselijke gewoontes van mijn gastheren en -vrouwen.
Ze hebben mijn stad verkracht
Vooruitgang noemt men dat
Ik hoor nog het ratelen
Van de plastic wielen
“Will you go on your own?” the acquaintance asks me full disbelieve. His hands rest on the Freebird.
“Yes, alone” I respond … and continue my story.
He nods and listens, politely lets me finish me story an then asks “So, you’re going alone? Really?”
“Erh, yes…” I pretend it is nothing unusual.
“Ga je alleen?” vraagt de kennis in ongeloof. Zijn hand rust op de Freebird.
“Ja, alleen” zeg ik zonder nadruk en vervolg mijn verhaal.
Hij knikt en luistert, laat mij beleefd mijn verhaal af maken en vraagt dan “Maar, je gaat alleen? Echt waar?”
“She is scary.”
The first week I stay with a good friend of mine. Her four-year-old has just returned from school and sits close to her mother on the other side of the large couch. She doesn’t dare to look at me.
“Ik vind haar eng.”
De eerste week breng ik door bij een goede vriendin. Haar vierjarige is net uit school en zit tegen haar moeder aangekropen aan het andere eind van de bank. Ze durft me niet aan te kijken.
Een klein stukje krant, vastgeplakt aan de achterkant van een stoel in de trein. Wat zou het originele bericht geweest kunnen zijn?
“Goh, da’s apart zo’n karretje erachter. Leuk hoor.”
De grijze man-op-leeftijd naast me wijst naar de aanhanger om te bevestigen waar hij het over heeft. Zijn evenzo bejaarde hond snuffelt ondertussen aan mijn been. Ik lach vriendelijk.