‘Het gaat hartstikke goed, je herstelt ontzettend snel! Het is pas tien weken.’
Ik kan het niet vaak genoeg horen. Het liefst van professionals, zoals mijn nieuwe fysiotherapeut. Ik heb namelijk geen idee of het goed gaat of niet. Mijn gemoed vliegt nog steeds alle kanten op. Het is dus fijn als iemand anders – die van wanten weet – het mij kan vertellen, dan hou ik dat aan. Ze is gespecialiseerd in oncologie en lymfoedeem, en ze doet aan kickboxen. Ik mag haar meteen.
Aan het plafond boven de gyneacologische stoel van mijn arts met de Gouden Handen hangt een schilderij van Cezanne. Om je ogen ergens op te richten terwijl de eendebek in je intieme deel verdwijnt. Het is attent en nutteloos tegelijkertijd. Ik zie niks, ik voel alles.
‘Hoe gaat het?’ vraagt m’n arts met de Gouden Handen. Ik begin direct te huilen.
‘Goed, maar dit’, snotter ik terwijl ik op m’n betraande gezicht wijs. Ik huil al drie dagen om alles en niets.
‘Nu het fysiek beter gaat, komen de emoties los, dat gebeurt eigenlijk altijd’, stelt ze me gerust.
Ik herstel volgens protocol. Dat vind ik dan wel weer fijn. Ik vertel hoe het verder fysiek gaat en stel de vragen die over de afgelopen weken opborrelden. Ze beantwoordt ze uitvoerig: waar mn eierstokken nu zitten, hoe mn schede eigenlijk is dichtgemaakt (‘Plat of in een tuutje?’ ‘Plat, als een chipszak’) en hoe het nou precies zit met dat HPV-virus. En wat ik kan verwachten van de nacontrole. Wat controleer je dan eigenlijk?
‘Ik zal het direct en eerlijk zeggen…’
Daar hou ik van.
Ik hoor het mezelf nog zeggen na het intakegesprek daags na de diagnose. “Als ik er met de complicatie ‘problemen bij het plassen’ verder helemaal vanaf ben, teken ik ervoor.” Want dan zou ik na de operatie kankervrij zijn. Ik zou niet bestraald hoeven worden, of aan de chemo. Ik zou weer verder kunnen met mijn leven.
Nu kan ik mezelf wel voor de kop slaan.
Twaalf dagen na de operatie durf ik voor het eerst met bewuste aandacht naar de wond te gaan. Tot dit moment was ik bijstaander van een lijf dat de regie heeft in haar eigen overleven. Het enige wat ik kon doen is blind volgen. Nu de pijnstillers mijn lijf uit zijn en ik me meer ontspan, heb ik ook de moed om voorbij de fysieke ongemakken naar mijn lijf te luisteren.
Terwijl ik zijdelings
Fruitvliegjes kweek
In het keukenraamkozijn
En de vaatwasser
Make like a tree
And leave
To wander
To wonder
It’s awkwardly quiet in this house. Or actually, in me. The house in which I reside now feels familiar. I like the decoration, I know how stuff works and where everything is. Well yes, because it is my own house. I am back home and
Het is verdacht stil in huis. Of eigenlijk, in mij. Het huis waar ik nu ben voelt als bekend terrein. De inrichting bevalt me, ik weet hoe alles werkt, waar alles is. Logisch ook want het is mijn eigen huis.
Enter the botanical garden. The biggest indoor tropical garden in the world. My little chance to visit the jungle without leaving the UK. Should I cover myself with Deet? Do I take my machete along?